עריכת הדף "בשורת הגאולה ט" (פסקה)

{{בשורת הגאולה}}בשעת אַ מענטש ליגט שטאַרק אין אַ געוויסע זאך, איז דער טבע בן אדם, אז בשעת עס קומען נאך זאכן זוכט ער און געפינט – צום אַלעם ערשטן – די נקודה משותפת מיט דער זאַך אין וועלכער ער ליגט (אע"פ וואָס אין דעם קענען זיין נאָך ענינים, און ענינים עיקריים).

בנוגע צו אידן, ובפרט בסוף זמן הגלות (לאחרי וואָס כלו כל הקיצין<ref name=":0">סנהדרין צז, ב.</ref>, און כ"ק מו"ח אדמו"ר האָט מעיד געװען אַז מ'האט שוין תשובה געטאָן און מ'האט אַלץ פֿאַרענדיקט) – "'''ליגט מען'''" אין "אחכה לו בכל יום שיבוא"<ref name=":1">נוסח "אני מאמין" (נדפס בכמה סידורים) – ע"פ לשון הכתוב חבקוק ב, ג. פיה"מ להרמב"ם סנהדרין הקדמה לפרק חלק היסוד הייב.</ref>, אז במשך כל היום (בכל יום) ווארט מען און מ'בענקט נאָך דער גאולה האמיתית והשלימה.

און וויבאלד אַז אידן קאָבן זיך אין ביאת המשיח – איז פאַרשטאַנדיק, אַז אין יעדער זאַך זוכט מען לכל לראש די שייכות מיט אחכה לו בכל יום שיבוא.

ובנדו"ד: שטייענדיק בימי החנוכה – אין הגם אַז חנוכה האָט אין זיך כו"כ ענינים – אונטערשטרייכט מען צום אַלעס ערשטן איך שייכות מיט דער גאולה: דער יו"ט קומט צוליב דעם נס פון פך השמן וואָס האָט פאסירט בקשר מיט הדלקת המנורה אין ביהמ"ק, און דערנאָך איז געווען די חנוכת המקדש ע"י החשמונאים (פינו את היכלך וטהרו את מקדשך). דערמאָנט דאָס גלייך א אידן, און דאָס גיט ביי אים צו נאָכטער אין זיין אחכה לו בכל יום שיבוא און בנין וחנוכת ביהמ"ק השלישי, און הדלקת המנורה ע"י אהרן כהן גדול, בגאולה האמיתית והשלימה ע"י משיח צדקנו.

. . . ועד"ז איז אויך מובן בנוגע צו דער פרשה וועלכע מ'לייענט דעם שבת חנוכה: גלייך בשעת א איד הערט און דערהערט בקריאת התורה דעם וואָרט "מקץ" - כאַפּט ער זיך: אַהאַ! דאָס איז מרמז אויף דעם קץ הגלות, און קץ הימים און קץ הימין<ref name=":2">ראה אוה"ת ריש פרשתנו. לעיל ע' 15. וש"נ.</ref>, דער קץ הגאולה!

דערנאָך בשעת ער לייענט און הערט די הפטורה – "ראיתי והנה מנורת זהב כולה גו'"<ref name=":3">זכרי' ד, ב.</ref> – דערהערט ער גלייך אַז דאָס רעדט זיך וועגן די גאולה העתידה<ref name=":4">מדרש – הובא בלקו"ת בהעלותך לד, סע"ב.</ref>!

די קריאה וועגן די נשיאים בכלל און וועגן נשיא לשבט ראובן בפרט – דערמאנט אים גלייך אז מ'וועט האבן די אַלע נשיאים בגאולה האמיתית והשלימה, און דעמולט וועט נתגלה ווערן ווי אידן זיינען דער "בכור" פון כל העולם כולו.

נר רביעי דחנוכה – דערמאנט גלייך אויף דער גאולה הרביעית. ווען עס וועט זיין שלימות גילוי אלקות בכל ד' רוחות העולם.

(משיחות ש"פ מקץ, שבת חנוכה תנש"א)