עריכת הדף "בשורת הגאולה ט"

{{בשורת הגאולה}}בשעת אַ מענטש ליגט שטאַרק אין אַ געוויסע זאך, איז דער טבע בן אדם, אז בשעת עס קומען נאך זאכן זוכט ער און געפינט – צום אַלעם ערשטן – די נקודה משותפת מיט דער זאַך אין וועלכער ער ליגט (אע"פ וואָס אין דעם קענען זיין נאָך ענינים, און ענינים עיקריים).

בנוגע צו אידן, ובפרט בסוף זמן הגלות (לאחרי וואָס כלו כל הקיצין<ref name=":0">סנהדרין צז, ב.</ref>, און כ"ק מו"ח אדמו"ר האָט מעיד געװען אַז מ'האט שוין תשובה געטאָן און מ'האט אַלץ פֿאַרענדיקט) – "'''ליגט מען'''" אין "אחכה לו בכל יום שיבוא"<ref name=":1">נוסח "אני מאמין" (נדפס בכמה סידורים) – ע"פ לשון הכתוב חבקוק ב, ג. פיה"מ להרמב"ם סנהדרין הקדמה לפרק חלק היסוד הייב.</ref>, אז במשך כל היום (בכל יום) ווארט מען און מ'בענקט נאָך דער גאולה האמיתית והשלימה.

און וויבאלד אַז אידן קאָבן זיך אין ביאת המשיח – איז פאַרשטאַנדיק, אַז אין יעדער זאַך זוכט מען לכל לראש די שייכות מיט אחכה לו בכל יום שיבוא.

ובנדו"ד: שטייענדיק בימי החנוכה – אין הגם אַז חנוכה האָט אין זיך כו"כ ענינים – אונטערשטרייכט מען צום אַלעס ערשטן איך שייכות מיט דער גאולה: דער יו"ט קומט צוליב דעם נס פון פך השמן וואָס האָט פאסירט בקשר מיט הדלקת המנורה אין ביהמ"ק, און דערנאָך איז געווען די חנוכת המקדש ע"י החשמונאים (פינו את היכלך וטהרו את מקדשך). דערמאָנט דאָס גלייך א אידן, און דאָס גיט ביי אים צו נאָכטער אין זיין אחכה לו בכל יום שיבוא און בנין וחנוכת ביהמ"ק השלישי, און הדלקת המנורה ע"י אהרן כהן גדול, בגאולה האמיתית והשלימה ע"י משיח צדקנו.

. . . ועד"ז איז אויך מובן בנוגע צו דער פרשה וועלכע מ'לייענט דעם שבת חנוכה: גלייך בשעת א איד הערט און דערהערט בקריאת התורה דעם וואָרט "מקץ" - כאַפּט ער זיך: אַהאַ! דאָס איז מרמז אויף דעם קץ הגלות, און קץ הימים און קץ הימין<ref name=":2">ראה אוה"ת ריש פרשתנו. לעיל ע' 15. וש"נ.</ref>, דער קץ הגאולה!

דערנאָך בשעת ער לייענט און הערט די הפטורה – "ראיתי והנה מנורת זהב כולה גו'"<ref name=":3">זכרי' ד, ב.</ref> – דערהערט ער גלייך אַז דאָס רעדט זיך וועגן די גאולה העתידה<ref name=":4">מדרש – הובא בלקו"ת בהעלותך לד, סע"ב.</ref>!

די קריאה וועגן די נשיאים בכלל און וועגן נשיא לשבט ראובן בפרט – דערמאנט אים גלייך אז מ'וועט האבן די אַלע נשיאים בגאולה האמיתית והשלימה, און דעמולט וועט נתגלה ווערן ווי אידן זיינען דער "בכור" פון כל העולם כולו.

נר רביעי דחנוכה – דערמאנט גלייך אויף דער גאולה הרביעית. ווען עס וועט זיין שלימות גילוי אלקות בכל ד' רוחות העולם.

(משיחות ש"פ מקץ, שבת חנוכה תנש"א)

==== תרגום ללשון הקודש ====
כאשר אדם שקוע בתוקף ("ליגט שטארק") בענין מסויים, הרי טבע בן אדם, שכאשר באים עניינים נוספים הוא מחפש ומוצא – לכל לראש – את הנקודה המשותפת עם העניין שבו הוא שקוע (אע"פ שיכולים להיות בזה עוד ענינים, ועניינים עיקריים).

בנוגע לבנ"י, ובפרט בסוף זמן הגלות (לאחרי שכלו כל הקיצין<ref name=":0" />, וכ"ק מו"ח אדמו"ר העיד שכבר עשו תשובה וסיימו הכל) – "'''שקועים'''" הם ב"אחכה לו בכל יום שיבוא"<ref name=":1" />, שבמשך כל היום (בכל יום) מחכים ומתגעגעים לגאולה האמיתית והשלימה.

וכיון שבנ"י עוסקים בלהט ("קאכן זיך") בביאת המשיח – הרי מובן, שבכל ענין מחפשים לכל לראש את השייכות עם "אחכה לו בכל יום שיבוא".

ובנדו"ד: בעמדנו בימי החנוכה – הגם שבחנוכה כלולים כו"כ ענינים – מדגישים לכל לראש את שייכותה עם הגאולה: סיבת היו"ט היא בשל נס פך השמן שאירע בקשר עם הדלקת המנורה בביהמ"ק, ואח"כ היתה חנוכת המקדש ע"י החשמונאים (פינו את היכלך וטהרו את מקדשך). הרי זה מזכיר ליהודי מיד, וזה מוסיף לו עוד יותר באחכה לו בכל יום שיבוא ובנין וחנוכת ביהמ"ק השלישי, והדלקת המנורה ע"י אהרן כהן גדול, בגאולה האמיתית והשלימה ע"י משיח צדקנו.

. . . ועד"ז מובן גם בנוגע לפרשה שקוראים בשבת חנוכה זו: מיד כשיהודי שומע וקולט בקריאת התורה את המילה "מקץ" – מתעורר הוא: אהא! זה מרמז על קץ הגלות, וקץ הימים וקץ הימין<ref name=":2" />, קץ הגאולה!

אח"כ כאשר הוא קורא ושומע את ההפטורה – "ראיתי והנה מנורת זהב כולה גו'"<ref name=":3" /> – הוא קולט מיד שהמדובר הוא אודות הגאולה העתידה<ref name=":4" />!

הקריאה אודות הנשיאים בכלל ואודות נשיא לשבט ראובן בפרט – מזכירה לו מיד שבגאולה האמיתית והשלימה יהיו כל הנשיאים, ואז יתגלה איך שבנ"י הם ה"בכור" דכל העולם כולו.

נר רביעי דחנוכה – מזכיר מיד את הגאולה הרביעית. הזמן בו תהי' שלימות גילוי אלוקות בכל ד' רוחות העולם.

{{הערות שוליים}}
[[קטגוריה:בשורת הגאולה]]